Jachting-Club.pl

Po rejsie na Cyklady w 2009r którym byliśmy zachwyceni, pomijając stan techniczny jednego z naszych okrętów, postanowiliśmy że do Grecji warto zaglądać co roku.
No cóż.. jakoś się nie udawało ponieważ tęsknota za nieznanym brała górę, może inne rzeczy – nie wiem.
Ale teraz się udało i po trzech latach mogę napisać krótką relacje z kolejnego rejsu do mojej ulubionej Grecji.

Start z Aten z mariny Alimos przepięknie utrzymaną B49 z nowymi żaglami i rocznym silnikem Yanmara nastrajał całą załogę optymistycznie.
Co do załogi to śmiało mogę napisać, że mimo iż nie znaliśmy się wszyscy zaraz stworzyliśmy dobrze rozumiejący się team i ten stan wzajemnego zrozumienia i sympatii z dnia na dzień się szybko się pogłębiał:)

W skutek mocnego wiatru na Cykladach postanowiliśmy zwiedzić wschodnią część półwyspu Peloponez czyli Poros, Porto Cheli, Spetses, Hydrę oraz Epidavros.

Poros czy Porto Cheli a także wyspa milionerów czyli Hydra są piękne i klimatyczne i każdemu polecam szczególnie Hydrę słynącą z braku samochodów i skuterów na wyspie a od niedawna przyspieszonym kursem języka bułgarskiego lub rosyjskiego dla chętnych:)

I teraz ważne… dla mnie ważne.

Są takie magiczne chwilę, magiczne momenty w życiu o których próżno komuś opowiadać ponieważ nie ma takich słów które by opisały atmosferę danej chwili..

I tutaj muszę napisać o Epidavros.
Poznaliśmy tam uroczego człowieka Costasa, który siedząc obok nas w tawernie podszedł by się upewnić czy jesteśmy z Polski.Gdy potwierdziliśmy bardzo się ucieszył i powiedział nam że zna naszego rodaka niegdyś bardzo dobrego piłkarza pana Krzysztofa Warzychę który zapisał wspaniałą kartę w historii greckiej piłki nożnej.

Po krótkiej pogawędce Costas przyniósł do tawerny pomarańcze ze swojego ogrodu aby nas poczęstować.Bardzo to było miłe z jego strony ale to był dopiero początek tego co miało się tego wieczoru wydarzyć.

W zasadzie robiło się późno i juz mieliśmy się z miłej tawerny ewakuować kiedy Costas powiedział, że ma bar całkiem niedaleko i bardzo by się ucieszył nas tam goszcząc.
Takiej wesołej kompani jak nasza drugi raz nie trzeba było powtarzać i za chwil kilka otworzył dla nas bar mieszczący się na parterze hotelu który razem z żoną prowadzi.

Costas częstował nas trunkami, które każdy z nas preferował w ilościach hmm… nielimitowanych oraz zaprosił dziewczyny na zaplecze aby zorientowały się czy ewentualnie są jakieś produkty z których można zrobić zakąski.W związku z tym, że akurat do jedzenia wiele na zapleczu nie było Costas powiedział że zamówił grecką pizze i że musimy spróbować. Na początku potraktowaliśmy to jako żart ( godzina pierwsza nad ranem) ale jak za 20 minut przyjechał pizzaman z wielką i pyszną pizzą stwierdziliśmy, że nasz nowy kolega jest WIELKI.

W miarę rozkręcania się zabawy, w której wszyscy braliśmy czynny udział czy to na parkiecie czy na stołach czy przy konsoli jego uśmiech i nasz wspaniały nastrój się potęgował.

Wracając kilka zdań wcześniej – ten wieczór mimo, że minęło zaledwie kilka dni już dla mnie wydaje się mało rzeczywisty bo czy takie rzeczy normalnie się zdarzają???

Czy to normalne aby w zaistniałej sytuacji usłyszeć przypadkowo nad ranem w greckim barze taki numer :

http://www.youtube.com/watch?v=C1AHec7sfZ8

Mam jedną parę na łódce w towarzystwie której zawsze się dzieje coś niezwykłego na rejsie.A to trafiamy na Malcie na festiwal światła gdzie wszyscy czujemy się przeniesieni żywcem do baśni Andersena i wypatrujemy dziewczynkę z zapałkami a to znowu Grecja i niezwykłe miejsce, niezwykły człowiek i pytanie za dni kilka na które będę sobie sam musiał odpowiedzieć: czy to wszystko wydarzyło się naprawdę?

Oczywiście nie będe tutaj wymieniał nikogo z nazwiska ale Pacholewicze wiecie o kogo chodzi
Dziękuję wszystkim którzy uczestniczyli z nami w tym rejsie za wspaniale spędzony czas oraz za te wspaniałe chwile których dane mi było drugi raz w swoim życiu doświadczyć..

A co do Grecji to mam nadzieję, że już regularnie będziemy wracać w tak doskonałym międzynarodowym towarzystwie …. xD

Skoro wyżej nasz zacny kpt. Andrzej w tony wierszu uderzył,  ja lekką zaproponuję fraszkę :

Choć mi smutno, nadziei nie tracę,
Że rozłąka przeminie jak sen,
Znów pod żaglami popłyniemy na spacer,
Musi przyjść… i nadejdzie ten dzień!